رو به غروب
ریخته سرخ غروب
جا به جا بر سر سنگ.

کوه خاموش است.
می‌خروشد رود.
مانده در دامن دشت
خرمنی رنگ کبود.

سایه آمیخته با سایه.
سنگ با سنگ گرفته پیوند.
روز فرسوده به ره می‌گذرد.
جلوه ‌گر آمده در چشمانش
نقش اندوه پی یک لبخند.

جغد بر کنگره‌ ها می‌خواند.
لاشخورها ، سنگین،
از هوا ، تک تک ، آیند فرود:
لاشه‌ای مانده به دشت
کنده منقار ز جا چشمانش،
زیر پیشانی او
مانده دو گود کبود.

تیرگی می‌آید.
دشت می‌گیرد آرام.
قصه ی رنگی روز
می‌رود رو به تمام.

شاخه ‌ها پژمرده است.
سنگ‌ ها افسرده است.
رود می ‌نالد.
جغد می ‌خواند.
غم بیامیخته با رنگ غروب.
می‌تراود ز لبم قصه ی سرد:
دلم افسرده در این تنگ غروب.